طناب رابطه در فضای مجازی باریک است

با پدیدار شدن بحران حاصل از کرونا در سراسر جهان و به سبب فاصله گذاری اجتماعی برای کاهش تبعات این بیماری، استفاده از تکنولوژی روز و به کارگیری آموزش مجازی مورد توجه قرار گرفت. امروزه در بین مردم کشورهای مختلف دنیا آموزش مجازی یا آموزش از راه دور به رسمیت شناخته شده و این سیستم آموزشی در بسیاری از کشورهای دنیا از جمله ایران رایج است. این روش جدید آموزشی که به ناچار انتخاب شده، جدای از حفظ سلامت مربیان آموزشی و مخاطبان و صرفه‌جویی در وقت که به عنوان بعد مثبت آن محسوب می‌شود، کاستی‌ها و نقاط ضعفی نیز دارد که تربیت مربیان تدریس در فضای آموزشی مجازی باید در الویت قرار گیرد.

به گزارش روابط عمومی موسسه آموزش شهر، هر مربی آموزشی درمرحله اول پیش از تدریس در فضای مجازی باید چند سوال را با خود مطرح کند. اینکه نگاهش به امر آموزش چگونه است؟ آیا از اینکه مطلبی را به مخاطبش منتقل می‌کند لذت می برد؟ و یا از موضوعی که قصد آموزش آن را دارد خشنود می‌شود؟ و یا اینکه علاقمند به طیف سنی که می‌خواهد آموزش دهد هست یا خیر؟ برای مثال برخی از مربیان فقط علاقمند به تدریس به گروه سنی کودکان و نوجوانان هستند.

 این سوال ها باید از سوی مربی پاسخ داده شود زیرا  اگر یاد دادن صرفا از روی نیاز و وظیفه باشد نتیجه مطلوبی به همراه ندارد ولی چناچه علاقمندی و لذت از کار وجود داشته باشد پویایی ایجاد می‌شود و  این علاقمندی روی لحن و کاربرد کلمات مربی تاثیر دارد. قطعا مربی وقتی مطلبی را با علاقه آموزش می‌دهد بین کلمات، لحن و حال خوب و خوبتر کلمه، لحن و حال خوبتر را انتخاب می‌کند.

اگر مربی عزیزی بگوید که من به هیچ کدام از این سه مورد علاقمندی ندارم بهتر است که وارد امر آموزش نشود اگر می خواهید در این فضا کار کنید ببینید چه نیاز و انگیزه ای برای جذب مخاطب لازم دارید و چه کم و کاستی هایی برای فعالیت در فضای مجازی دارید؟

این موارد در مورد والدینی که می‌گویند حوصله آموزش دادن به یچه هایمان را نداریم هم صدق می کند پس من توصیه می کنم؛ پدر و مادر عزیز، خودت را در معرض آموزش قرار نده تا رابطه شما با فرزندتان خراب نشود.

یکی دیگر از نکات بسیار ضروری در امر آموزش این است که مربی‌ای که مسئولیت آموزش کودکان و نوجوانان را به عهده دارد باید اطلاعات کافی در طیف اجتماعی، روانشناسی و علاقمندی‌های مخاطبش داشته باشد. مربی باید بداند حال و هوای این روزهای کودکان و نوجوانان چه چیزی است مثلا اگر به یک کودک ده ساله آموزش می‌دهد اسم کارتون به روزی که می‌بیند را بداند و یا در مورد چه بازی جدیدی صحبت می‌کند. پس مربیان عزیز کمی به روز باشند و با دنیای کودکی خودشان وارد دنیای کودکانه مخاطبان‌شان نشوند.

در مرحله بعد، توجه به این نکته ضروری است که مربی بداند مخاطبان کودک و نوجوان دوست دارند دیده و شنیده شوند. پس لازم است مربی و مخاطب درباره دنیای پیرامون خودشان با یکدیگر صحبت کنند، اسمشان را بداند، چهره هایشان را ببیند و رابطه عاطفی برقرار کند. گاهی با همدیگر شوخی کنند، نگران حالشان باشد، نسبت به انجام و یا عدم انجام تکلیف واکنش مناسب نشان دهد و حرفهای زیبا و قشنگ به آنها بزند، حریم کلاس مورد اعتماد مخاطب باشد و فضای مجازی را به فضای مشارکتی تبدیل کنند. برای مثال یادگیری همکلاسی از همکلاسی را ترویج دهند و فقط مربی متکلم وحده نباشد تا مخاطب احساس امنیت و آرامش روانی از حضور در کلاس داشته باشد.

همچنین لازم است مربیان آموزشی بدانند که طناب رابطه در فضای مجازی باریک است پس نبایدکارهایی انجام دهید که این طناب، باریک‌تر و در نهایت پاره شود و الویت در امر آموزش در فضای مجازی با نحوه ارتباط‌گیری است  و آموزش در رتبه دوم قرار دارد زیرا وقتی صد در صد درس داده می شود اما گیرنده ای وجود ندارد نتیجه موثری نخواهد داشت.

به غیر از پیش نیازهایی که یک مربی آموزشی درباره ارتباط با مخاطب در فضای مجازی باید بداند ضروری است که ی با فضای مجازی نیز در صلح و آشتی باشد و بداند که این فضا برایش بیشتر آورنده است تا گیرنده.  نیاز است که به کودکان و نوجوانان سردی فضای مجازی را انتقال ندهد و به آنها بگوید فضای مجازی یک فضای اجتماعی است که استفاده از آن در چارچوب خودش بسیار مفید خواهد بود.

و نکته بعدی اینکه  لازم است یک مربی آموزشی فضای مجازی را بلد باشد یعنی با پیشرفت های این دنیا آشنا باشد. در خیلی از موارد دیده می شود که بچه ها از مربی و والدین خود بسیار به‌روزتر هستند و به راحتی می‌توانند به اصطلاح مربی و والدین خود را دور بزنند.

همچنین، مربی باید بداند که کرونا و یا هر دلیل دیگه ای که این شرایط را به وجود آورده باعث محدودیت دوستی‌ها و کاهش ارتباطات اجتماعی بسیاری شده که پیامدهای ناهنجار روانی زیادی با خود به همراه دارد بنابراین من معتقدم اگر باور داشته باشیم فضای مجازی یک دیوار میان ما نیست و اصلا این فضا آنقدرها هم مجازی نیست می‌توان لحظات جذابی را در آن سپری کرد که برای ما نوآوری و عدالت اجتماعی به همراه داشته باشد.

در پایان ذکر این نکته اهمیت دارد باور کنیم که فضای مجازی واقعیتی از زندگی امروزه ما شده و سبک جدیدی از زندگی و کار را برای انسان ها در همه جای دنیا با خود به همراه دارد و چه بسا اگر این روند ادامه داشته باشد. پس بهتر است مهارت هایمان را در این فضا افزایش دهیم.